Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No122 part08.png

 Z progu zaraz zobaczyła Martę leżącą na podłodze.
 Przerażona i zrozpaczona do najwyższego stopnia, ze szczękającemi zębami, z oczami szeroko rozwartemi, z najeżonomi kosmykami włosów, uklękła obok nieruchomego ciała dziecięcia, a wybladłemi usty szeptała wyrazy bez związku:
 — Marto... Marto... córko moja... kochanko moja... pieszczotko moja... Marto... to ja... twoja matka... otwórz oczy, odezwij się do mnie... Nie umarłaś przecie... nie umiera się w twoim wieku... Marto, powiedz, co ci się stało? Powiedz, kto ci co zrobił?... No... moje dziecko... odpowiadaj... odpowiadaj!
 I biedna kobieta okrywała pocałunkami i zlewała łzami bladą twarz jedynaczki.
 Upłynęło kilka sekund.
 Nagle Marta poruszyła się lekko.
 Perina krzyknęła radośnie i miała się zabierać do trudnego zadania podnoszenia przychodzącej do siebie córki, gdy spostrzegła leżącą na podłodze kopertę i list zgnieciony.
 Myśl szybka jak błyskawica przemknęła jej przez głowę.
 To z pewnością ten list narobił tego wszystkiego.
 Chwyciła papier i czytać zaczęła.