Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No116 part16.png

miennej posadzce, wzniosła oczy do nieba i zaczęła się modlić gorąco.
 Gdy powstała, czuła się znacznie spokojniejszą.
 Twarz miała pogodną, spojrzenie łagodne, gorzki uśmiech zniknął z ust.
 Udała się do złotnika.
 Zastała go samego w sklepie z lupą przy oku.
 Zajęty był reperacyą jakiegoś zegarka.
 Spostrzegłszy młodą kobietę, odłożył zaraz robotę, wstał z krzesła i uniósł do połowy aksamitną czapeczkę, przykrywającą łysą i świecącą jak kula bilardowa czaszkę.
 Był to mały, chudy człowieczyna, o twarzy przebiegłej, oczach bystrych, ale nie wyglądał na złego.
 — Czem mogę służyć pani? — zapytał uprzejmie.
 Marta zaczerwieniła się po uszy, a w całem ciele dreszcze poczuła.
 Zapanowała zaraz jednakże nad sobą i wydostawszy z kieszeni kwity, odezwała się głosem niepewnym:
 — Przeczytałam na karcie w oknie wystawy, że pan kupujesz kwity zastawne, przychodzę więc zaproponować, czy by pan tych oto nie nabył?...