Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No115 part08.png

nie zmniejsza, to mnie bardzo niepokoi...
 — Czy doktór nie był jeszcze?...
 — Właśnie, że nie... i dziwi moie, że się tak zaniedbuje, wiedząc jak jest potrzebny.
 — To z pewnością nie jego wina. — Straszliwie jest zajęty... — Napewno go gdzie za wezwano... — Ale nadejdzie, nadejdzie niezadługo...
 — Mam przynajmniej nadzieję...
 — Czy zaraz przynieść śniadanie?... Jest doskonała pieczeń wołowa z jarzynkami.
 — Dziękuję panu... Nie mam wcale apetytu...
 — Nie trzeba się tak poddawać zmartwieniu panienko!... Zmartwienie tak samo jak choroba zabija... Niech pani mię usłucha i niech pani przeje cokolwiek...
 — Nie mogłabym nic wziąć do ust w tej chwili... Za nadto jestem zaniepokojoną.
 — Jak panienka sobie życzy... Ale jak apetyt powróci to proszę mnie zaraz zawołać. Zawszem gotów na rozkazy. Dla tak spokojnych i uczciwych lokatorek, co płacą regularnie należność tygodniową, człowiek by się z całego serca rozdarł na czworo...