Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No112 part16.png

Łzy bezwiednie spływały mu po policzkach.
 Ściemniło się zupełnie.
 Nagle drzwi się otworzyły i Jerome wsunął się po cichutku.
 Filip podniósł głowę.
 — Czego chcesz?... zapytał.\
 — Zdawało mi się, że pan hrabia dzwonił... odpowiedział stary sługa.
 — Nie dzwoniłem, ale ponieważ tu jesteś, to podajże mi światło.
 — Spodziewam się, że pan hrabia, skończył już pracę swoją — rzekł służący stawiając zapalone kandelabry.
 — Nie jeszcze, mój przyjacielu...
 Przy świetle sługa spojrzał na pana i zobaczył smutny wyraz jego twarzy, zaczerwienione oczy i łzy spływające po policzkach.
 — A!... mój Boże! mój Boże!... wykrzyknął głosem wzruszonym — pan hrabia znowu płakał!...
 — Mylisz się...
 — Na nieszczęście, że się nie mylę!...
 — Wcale nie płakałem... dumałem tylko — mruknął hrabia.
 — O naszych drogich paniach!.... o nich... zawsze o nich!... Ale temi myślami powiększa pan tylko boleść swoje... Pan hrabia się zabija.