Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No112 part15.png

 — Owszem, kochany Jeromie, tylko nie bardzo długo... — odpowiedział hrabia.
 — Lepiej by było, żeby się pan od razu położył.
 — Mam do uporządkowania różne rzeczy.
 — Czy ja nie mógł bym tego zrobić?
 — Nie... mój kochany! Idź, zadzwonię, jak będę cię potrzebował, bez wezwania nie przychodź do mnie pod żadnym pozorem.
 — Ale przynajmniej pan hrabia niezadługo na mnie zadzwoni!...
 — Niezadługo.
 — Panu hrabiemu sen jest koniecznie potrzebny!... Jeżeli pan nie prędko za. dzwoni, to ja przyjdę sam.
 — Zabraniam ci stanowczo.
 Jerome wyszedł potrząsając głową.
 Pan de Thonnerieux zasiadł przed biurkiem, podparł głowę rękoma i dumał.
 O czem mógł dumać ten męczennik nieszczęśliwy.
 Zawsze o jednem i tem samem... myślał o grobie rodzinnym w którym spoczywały drogie mu istoty, i w którym pogrzebał wraz z niemi wszystkie swoje radości i wszystkie nadzieje swoje.
 Siedział długo pogrążony w zadumie.