ludzkości. Przynależność tych osób do różnych plemion i narodów wyciśnie oczywiście piętno na sposobie przyswajania przez nie języka międzynarodowego, ale od tego do rozpadnięcia się na gwary dosyć jeszcze daleko.
Na pierwszym planie należy postawić korzyści z języka „sztucznego” dla umysłowości ludzi, posługujących się tem narzędziem obcowania międzynarodowego. Nie potrzebując uczyć się rozmaitych języków obcych, zyskuje się wiele czasu na przyswajanie sobie wiedzy w zakresie nauk. Prawidłowość zaś układu języka „sztucznego”, panująca w nim zasada „distinguenda distincta” (rozróżnia się to, co powinno być rozróżniane) wzmacnia jasność myślenia i pomaga do wyrobienia sobie trzeźwego światopoglądu.
Następnie w sferze etyki przyjęcie języka „sztucznego” wszechludzkiego pomagałoby zmniejszaniu ostrości konfliktów międzynarodowych i międzypaństwowych i wzmacniałoby tolerancyę przekonań i dążeń różnorodnych. W tym kierunku język międzynarodowy może zdziałać nierównie więcej, aniżeli tak zwane chrześcijaństwo i religie wogóle. Wyznania religijne nie łączą ludzi, ale, przeciwnie, rozdzielają ich i nastrajają ich wrogo ku sobie. Przytem wywierają one gwałt nad wolną myślą ludzką i niszczą indywidualność. Język zaś pomocniczy międzynarodowy jest tylko wspólnem jednakowem narzędziem obcowania społecznego, pozostawiającem zupełną wolność przekonań i nie urażającem niczyich sanktuaryów. Klerykali i fanatycy mogą tu schodzić się na wspólnem gruncie z fanatykami ateizmu i rzekomego „wolnomyślicielstwa”. Przyjęcie podobnego języka wszechludzkiego podkreśla jedność ludzkości, solidarność wszechludzką i wspólność interesów w walce z przyrodą fizyczną i psychiczną. A tylko na takich podstawach psychicznych można budować gmach prawdziwego uspołecznienia.
Język pomocniczy międzynarodowy pomaga rozwiązywaniu sporów między ludźmi, ułatwia obcowanie i wszelaką wymianę, przyśpiesza tempo życia społecznego.
Dopiero wtedy będzie możliwe prawdziwe równouprawnienie ludów i narodów, t. j. ludzi, dzięki bądź to swemu pochodzeniu, bądź też
