nącej atmosfery moralnej. A choćby nawet nie było widoków na skuteczne jej usunięcie, to wolno przynajmniej zwrócić na nią uwagę.
Nie proponuję też żadnych lekarstw na opisaną przezemnie chorobę. Ja stawiam tylko dyjagnozę; terapja należy do kogo innego [1].
∗ ∗
∗ |
Wiem, że tylko niewielu przyzna mi słuszność. Wywołam z pewnością „ogólne oburzenie“ i „grozę świętą“. Oczekuję całego kubła pomyj od pewnych „organów opinji publicznej“, ale oczekiwanie to nie napełnia mię trwogą, a nawet wcale mnie nie wzrusza. Gromy, ciskane przez tego rodzaju „publicystów“, uważam za prawdziwy dla siebie zaszczyt. Co więcej, gdyby mię te „organa opinji publicznej“ pochwaliły, przypuszczałbym, że popełniłem jakąś nikczemność.
Kończę oświadczeniem, że wystąpiłem z tą broszurą po prostu dla tego, że nie mogłem nie wystąpić, dla tego, że nakazywało mi to moje sumienie. Nie łudzę się jednak nadzieją, ażeby wystąpienie moje osiągło jaki skutek praktyczny.
Przyznaję, że wystąpienie to jest w wysokim stopniu nieoportunistyczne; ale, gardząc z głębi duszy wszelkim oportunizmem, uważam się we własnych oczach za zupełnie usprawiedliwionego.
Kraków, w grudniu 1897 r.
- ↑ Podobno nowa ustawa podatkowa ma między innemi dobroczynnemi skutkami położyć także koniec prawu zwyczajowemu fałszywej fasji, a przez to wywrzeć w tej dziedzinie wpływ umoralniający. Jeżeli tak, to serdecznie się z tego cieszę i życzę powodzenia.
