„Kamień na kamieniu.”[1]
Co poprzedziło, co nastąpiło[2]. Wszyscy żydzi trwający i w tułaczce.
Ze wszystkiego co jest na ziemi, bierze udział jedynie w przykrościach, nie w rozkoszach. Kocha swoich bliźnich; ale miłość jego nie zamyka się w tych granicach, i rozlewa się na jego nieprzyjaciół, a później na nieprzyjaciół Boga.
Chrystus wyobrażony przez Józefa: ulubieniec ojca, posłany przez ojca aby odwiedził braci, etc., niewinny, sprzedany przez braci za dwadzieścia denarów, i przez to stający się ich panem, ich zbawcą, i zbawcą inoziemców, i zbawcą świata; co nie byłoby się stało bez zamiaru zgubienia go, bez sprzedaży i hańby jakiej się na nim dopuścili.
W więzieniu, niewinny Józef między dwoma zbrodniarzami; Chrystus na krzyżu między dwoma łotrami. Przepowiada ocalenie jednemu, a śmierć drugiemu, z tych samych pozorów. Chrystus zbawia wybranych i skazuje potępionych, za te same zbrodnie. Józef jeno przepowiada; Chrystus czyni. Józef prosi tego, który będzie ocalony, aby pamiętał o nim kiedy przyjdzie w chwale; a ten którego Jezus Chrystus zbawia, prosi go, aby pamiętał o nim, kiedy będzie w swojem królestwie.
Nawrócenie pogan było przeznaczone jedynie łasce Mesjasza. Żydzi tak długo silili się ich zwalczać bez skutku; wszystko co w tej mierze powiedział Salomon i prorocy, było bezużyteczne. Mędrcy, jak Platon i Sokrates, nie mogli o nim[3] przekonać.
Po wielu, którzy przyszli przed nim, przyszedł wreszcie Chrystus, aby rzec: Oto jestem, i oto nadszedł czas. To, co
