bitur liber scienti litteras, et dicet: Non possum legere[1]; wówczas gdy berło jest jeszcze w rękach pierwszego obcego przywłaszczyciela, pogłoska o przyjściu Jezusa Chrystusa.
Zatem wyciągam ramiona ku memu Oswobodzicielowi, który, będąc przepowiedziany przez cztery tysiące lat, przyszedł cierpieć i umrzeć za mnie na ziemi, w czasach i wszystkich okolicznościach które były przepowiedziane; i, przez jego łaskę, oczekuję śmierci w pokoju, w nadziei wiekuistego z nim połączenia; a tymczasem żyję radością, bądź w pomyślnościach które podobało mu się mnie dać, bądź w niedolach które mi zsyła dla mego dobra, i które nauczył mnie cierpieć swoim przykładem.
Ponieważ proroctwa oznajmiły różne znaki, które miały wszystkie zdarzyć się przy nadejściu Mesjasza, trzeba było aby te znaki zdarzyły się w tym samym czasie. Tak więc, trzeba było, aby czwarta monarchja przyszła wówczas, kiedy siedmdziesiąt tygodni Daniela spełni się, i aby berło wyszło wówczas z rąk Judy, i wszystko zdarzyło się bez żadnej trudności; i aby wówczas przyszedł Mesjasz i wszystko to stało się również bez trudności, co wskazuje wyraźnie prawdę przepowiedni.
Prorokowie przepowiadali, a nie byli przepowiedzeni. Następnie, święci przepowiedzeni, ale nie przepowiadający. Jezus Chrystus przepowiedziany i przepowiadający.
...Chrystus, w którego patrzą oba Testamenty: Stary, jako na swoje oczekiwanie, Nowy jako na swój wzór, oba jako na swoje centrum.
Dwie najdawniejsze księgi świata, to Mojżesza i Hioba; jeden żyd, drugi poganin[2], którzy obaj patrzą na Chrystusa
