Proroctwa. — Siedmdziesiąt tygodni Daniela są dwuznaczne co do daty początku z przyczyny wyrażeń proroctwa; i co do daty końca, z przyczyny rozbieżności chronologistów. Ale cała ta różnica nie przenosi lat dwustu.
Przepowiednie. — Iż w czwartej monarchji, przed zburzeniem drugiej świątyni, zanim odjęte będzie panowanie żydom, w siedmdziesiątym tygodniu, podczas trwania drugiej świątyni, poganie oświecą się i przyjdą do poznania Boga uwielbianego przez żydów; że ci, którzy go pokochają, będą oswobodzeni od nieprzyjaciół, i napełnieni jego lękiem i jego miłością.
I stało się, iż, za czwartej monarchji, przed zburzeniem drugiej świątyni, etc.), poganie tłumnie uwielbiają Boga i wiodą życie anielskie; panny ofiarują Bogu swe dziewictwo i życie; mężczyźni wyrzekają się wszystkich uciech. Czego Platon nie mógł wszczepić małej garstce ludzi wybranych i światłych, tajemna siła wpaja to, mocą niewielu słów, stu tysiącom nieuczonych ludzi.
Bogaci porzucają swoje mienie, dzieci opuszczają zasobny dom ojców, aby pędzić życie w surowej pustyni, etc. (Patrz Filona-żyda). Cóż to jest to wszystko? Właśnie to, co było przepowiedziane tak długo przedtem. Od dwóch tysięcy lat, żaden poganin nie ubóstwiał żydowskiego Boga; i oto, w przepowiedzianym czasie, mnogość pogan uwielbia tego jedynego Boga. Świątynie padają w gruz, królowie nawet poddają się krzyżowi. Cóż to jest to wszystko? To duch boży rozlał się po ziemi.
Żaden poganin od Mojżesza do Jezusa Chrystusa, wedle samych Rabinów. Tłum pogan, po Chrystusie, wierzy w księgi Mojżesza, i przestrzega ich istoty i ducha, odrzucając jedynie to co zbędne.
Proroctwa. — Nawrócenie Egipcjan (Izaj. XIX, 19): ołtarz w Egipcie prawdziwemu Bogu.
