Strona:PL Ave Maria 013.jpg

tkniesz, juści po nim... A teraz co? Nikto nie uwierzy, że swoją śmiercią pomarł; toli skroń sczerniała już jak sadze. Dziewka gotowa do samego cesarza lecieć po sprawiedliwość... A nuż mię chwycą? I na taki trafunek trzeba liczyć; a wtedy? Miasto wesela i włości Assmannshausenów, topór i kat... Jakoś trza radzić, ale jak?...
 Ścisnął głowę rękoma.
 — Ot, głupi ja! Prawdziwie za wiele piłem... kłopoczę się, a niema o co.
 Dźwignął ciało zabitego rycerza, naładował je na swe silne bary, wyszedł na ganeczek i bez namysłu rzucił prosto do Renu.
 Plusnęło coś rozgłośnie, wir pochwycił zdobycz na wieczne nieoddanie. Rzeka nie zdradza tajemnic Foitsbergu; albo to jej pierwszyzna?
 Rycerz Heribert zeszedł na dół powoli i stanął w progu izby biesiadnej.
 — Gdzieżeś to chodził?
 — Coś robił?
 — Tak długo cię nie było.
 — Mniemaliśmy, że już śpisz — wołali nań pijani towarzysze.
 — Nie; inom wuja do snu ułożył — odpowiedział spokojnie.
 Nazajutrz rano, skoro się tylko goście rozjechali, kazał siodłać konie; wziął sześciu dworzan, wybierając na wszelki wypadek młodych i silnych.
 — Pojedziemy do Assmannshausen — rzekł krótko.
 — A jego miłość rycerz Konrad ostanie tu? — spytał jeden z ludzi.
 — Oho, po nim już miejsce zastygło, wyruszył przed świtem.
 — Pieszo? Koń w stajni...
 — Sto djabłów ci do tego! — wrzasnął Heribert wściekle; ale się pohamował natychmiast i kończył spokojniej: — Przepytujesz mnie, niczem sędzia. Córka łódź po ojca przysłała, coby się stary zbytnio nie trudził. No, nie mitrężyć... musimy śpiesznie jechać, upał się zapowiada. W lesie spoczniemy.