Strona:PL Aleksander Brückner-Psałterze polskie do połowy XVI wieku 57.jpeg

jęn nie chodźił w rádzie niemiłosćiwych y też na drodze grzesznych nie stał y ná stolcu wrzedliwosci nie siedział itd. (w ps. 2, 4 Jen przeywa w niebiesiech, w druku wyszło z tego Ten!). Prace swą wykonał starannie, szczęśliwie, chociaż nadto strzegł brzmienia łacińskiego (np. ex hoc nunc oddają flor. i puł. przez od ninie, on: odtąd ninie), ale słusznie zamieniał np. dawniejsze brzmienie ani miłuj czyniące lichotę puł. na: ani miłuj czyniących złość; miał wiele słów ulubionych, wielmożyć sprawiedliwość złość pamiętnik itp.; niepotrzebnie wprowadził czy zatrzymał gospodynowego, chociaż rzeczownika samego nigdy nie używał (zawsze pana); i inną formę starą nieraz zachował, np. 131, 4 nie dam sna oczyma moima (oczam moim Wróbl) ani powiekam itd. (często dativ. plur. sąsiadam!); zachował pokrątki, gdzie Wigil. nyrki (wnętrzności Wróbl) położyły, ale usile germanizmem (gwałt) zastąpił, toż budować ulubił i i.
 Kto on był, powiedzieć na pewno nie umiem; szukać go należy albo w uniwersytecie, który około r. 1470 i inne dowody troskliwości około języka narodowego złożył: jak poprawili mistrzowie krakowscy podły mamotrekt łacińsko-polski, tak mogliby ci sami dla tych samych przyczyn i psałterz polski poprawiać. Ale może jeszcze prędzej należy go szukać między bernardynami, skarbiącymi sobie i inne zasługi około piśmiennictwa narodowego, dającymi ludowi pieśni a kobietom teksty godzinek i modlitw polskich, np. taki Władysław z Gielniowa i inni; przejrzenie gotowego przekładu, zmodernizowanie jego odpowiadałoby zupełnie innym ich zasługom i zakusom. Z języka psałterza żadnych dokładniejszych wskazówek przejąć nie można, tymbardziej, że język ten niekonsekwentny, miesza stare i nowe, unika modły (ofiary) ale in visceribus tłumaczy jeszcze w trzewach (we wnętrznościach Wróbl, ps. 50, 11), przemóc lub przepomóc (puł.) vincere zastępuje przez przezwyciężyć (nieznanego w flor.; zwyciężyć Wróbl), zwiastować annunciare (zamiast zjawić, wzjawić) itd.; zwroty polskie i niepolskie (zatrzymując łaciński tryb bierny lub go zwrotnym oddając); trafne i nietrafne, np. 50, 15 exultabit lingua mea iustitiam tuam — y pożywać będzie język mój sprawiedliwość twoję, co to jest? (wesoło będzie pochwalał Wróbl, weselić będzie flor. wiesielić sie będzie puł.), albo w cantic. Annae 4 nie chciejcie rozmnażać mówić wysokich rzeczy wielbiąc sie (nie rozpladzajcie mółwić wysokie rzeczy pochwalajęcy sie puł.), tamże 6 łęczysko mocnych przewycieżono jest zamiast przemożono flor. puł.; ale dowodzi do piekłów, gdy flor. i puł. mają tylko do piekła itd.).
 Psałterz krakowski był więc znacznym krokiem naprzód na drodze pozyskania polskiego tekstu, poprawnego, zrozumiałego, gładkiego, lecz i on celu ostatecznie nie osiągnął i kontynuowano próby ulepszania