Strona:Nasza szkapa (Konopnicka) 33.jpg

—   27   —

 — A jak ty wtedy grał, serce... Jak ty grał...
 Uśmiechnęła się, westchnęła, zdawała się zasypiać.
 Ojciec i teraz grał ślicznie. Z początku wesoło, raźnie, jakgdyby do tańca, same nogi nam podrygiwały. Potem, jakby się do tej wesołości co przymieszało, coraz smutniej, jakoby do płaczu, tak że i Felek pięścią oczy raz i drugi wytarł; aż rozciągnął ojciec harmonijkę razem ze stron obu i dobył z niej głos tak żałosny, jak na organach kiedy umarłemu grają.
 Matka spała. Często na nią teraz przychodził sen taki, jakby nagle kto makiem oczy jej posypał. A budziła się potem osłabła, blada, z zimnym potem na wychudłej twarzy.
 Posiedział tedy ojciec ze zwieszoną głową, posiedział, poczem, westchnąwszy, wstał, harmonijkę w ową czerwoną chustczynę owinął, pod pachę ją wsadził, a nasunąwszy czapkę, na palcach wyszedł.
 Kiedyśmy się we trzech na sienniku pod matczyną chustką znaleźli, trącił mnie Felek w bok i rzekł półgłosem:
 — Wicek!
 — A co?
 — Wiesz?... Stary to ci płakał przy tem graniu!
 — E-e-e...
 — Dalibóg! — przysiągł Felek, palnąwszy się pięścią w piersi, aż mu w nich coś jękło. — Przecieżem nie ślepy, widziałem... Tylko mu te łzy po wąsach kapały...
 — A cóż chcesz! — dodał po chwili — jak