Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1888 No30 part2.png

 Po chwili odjęła ręce.
 Twarz jej była jeszcze zarumienioną, oczy ciskały błyskawice z pod na dół spuszczonych powiek.
 Raymond znalazł ją tak piękną, iż nie mógł oczu od niej oderwać.
 Chciał coś mówić, ale stracił pewność siebie.
 Joanna pierwsza przerwała milczenie.
 — Będziesz pan mną pogardzał, jeżeli zostanę twoją dla tego tylko, aby okupić ten nieszczęśliwy testament.
 — Pogardzać panią?... — wykrzyknął Promoteusz paryzki. — O!... Joanno, co też pani mówisz!... Czyż się pogardza tą, którą się kocha?...
 Młoda kobieta bywała często na przedstawieniach melodramatów i sięgnęła po jaką stosowną odpowiedź.
 — Muszę się — rzekła — zgodzić ze swojem przeznaczeniem!... O! Raymondzie, Raymondzie, dziwnym jesteś człowiekiem!... oprzeć się twojej dyabelskiej sile nie sposób.
 Raymond zapomniał o poważnej swojej roli, o swoich złotych okularach i białym krawacie. Padł na kolana przed margrabiną, chwycił jej rączki i okrywał pocałunkami, wymawiając czułe bez żadnego związku wyrazy.