Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No284 part4.png

dnak przezwyciężyć zasępionego wyrazu twarzy.
 — Joanno — odezwał się hrabia po chwilowem milczeniu — niepokoisz mnie doprawdy — przestraszasz mnie prawie...
 — Niepokoję cię?... przestraszam?... — powtórzyła młoda kobieta ździwiona.
 — Na seryo...
 — A to dla czego?
 — Ten smutek widocznie musi mieć jakąś przyczynę... — Czyżbyś mnie już nie kochała?...
 Margrabina wzruszyła ramionami i nic nie odpowiedziała,.
 — Czy żałujesz tak swego męża?... — pytał dalej pan de Credencé.
 Joanna wzruszyła znowu ramionami i roześmiała się głośno.
 — No nakoniec, musi ci coś chyba dolegać... Powiedzże mi co ci jest?...
 — Szczególni wy jesteście mężczyźni, nie domyślacie się nigdy niczego! Jestem okrutnie zmęczona i to wszystko...
 — I nic więcej?...
 — Daję słowo.
 Hrabia potrząsnął głową.
 — Nie wierzysz?... — zapytała Joanna.
 — Przyznaję się, że nie zupełnie ci wierzę... — Zmęczenie powiadasz?... —