Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No279 part9.png

 — Joanno, zaklinam cię, nie wspominaj mi o mojej żonie!
 — Dla czego? Przeciwnie, pragnę ciągle mówić o niej, bo ona ma prawo uważać się za zdradzoną, bo ona ma prawo przeklinać mnie, bo za wszystko dobre jakie mi wyświadczyła, odpłaciłam się jej nikczemnie. Chciałabym paść przed nią na kolana i oblewając jej nogi mojemi łzami, błagać o przebaczenie.
 Ona mnie przeklina, nieprawda? ona uważa mnie za podłą? Cóż ci mówiła o mnie? Powiedz mi mój Gastonie, ja chcę wiedzieć wszystko koniecznie.
 — Blanka ani nie wymówiła twojego imienia, mruknął Gaston.
 — Niepodobna.
 — Przysięgam ci że to prawda!
 — Niepodobna mi uwierzyć, ażeby Blanka po tem co zaszło wczoraj, nie mówiła wcale o mnie.
 — Niestety! biedna Blanka, nie może w tej chwili mówić o nikiem.
 — Czy chora? krzyknęła, zrozpaczona niby Joanna.
 — Tak... bardzo chora.
 — W niebezpieczeństwie może?
 — Nie... niema niebezpieczeństwa, a prawdopodobnie i niebędzie...
 Joanna biła się w piersi z rozpaczą.