Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No269 part15.png

 — Więc się omyliłem? — zapytał blednąc młodzieniec — więc źle sobie wytłomaczyłem łaskawe słowa pańskie?
 — Wcale nie... Cenię bardzo pański dzielny charakter i postanowienie, i nie myślę odrzucać prośby; córka moja przybrana nie jest bynajmniej zaręczoną i mogę nawet zapewnić pana, że jej serce jest zupełnie wolne...
 — O! co za szczęście!... — wykrzyknął mimowoli Emanuel.
 — Ale — ciągnął dalej margrabia — rozumiesz pan, że ja sam nie mogę decydować za nią...
 — Rozumiem to doskonale panie margrabio.
 — Za nic na świecie nie zmuszałbym też mojej córki przybranej do małżeństwa.
 — I ma pan najzupełniejszą racyę, panie margrabio.
 — Od pana zatem zależy podobać się pannie i być przez nią przyjętym.
 — Czyż ja to potrafię kiedy?
 — Dla czegóżby nie?
 — Ja się znam doskonale... — Nie ma we mnie nic takiego, coby mogło ująć młodą panienkę,
 — Że nadtoś pan skromny, drogi panie!...
 — O nie, nie! już sama moja nie-