Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No262 part3.png

 Myśl i wola odstąpiły go a chwyciła dziwna jakaś senność.
 Pozostało mu zaledwie tyle jeszcze siły, ażeby wyszeptać:
 — Umieram... żegnam cię matko!...
 Gaston Castella kończył już prawie..
 Lada chwila padnie z pewnością ofiarą swojego poświęcenia!...
 Ale w tej ostatniej chwili, w pośród hałasu rozhukanego morza, dały się słyszeć jakieś głosy ludzkie.
 Starzec podniósł głowę opadłą na piersi.
 Niewymowna radość zajaśniała na jego bladej twarzy.
 Odzyskał całą energię swoję i głosem jak mógł najdonioślejszym zawołał na swojego towarzysza:
 — Żagiel! żagiel!... płyną do nas!... jesteśmy ocaleni!...
 Słowa te uczyniły na Gastonie wrażenie nadzwyczajne, cudowne prawie i niby iskra elektryczna wstrząsnęły prawie już trupem.
 Prawą ręką silniej uchwycił się łódki, lewą ciągle podtrzymywał wiotką kibić młodej kobiety.
 Tak jak i jego towarzysz wzniósł się ponad fale i tak samo z kolei wykrzyknął: