Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No254 part11.png

ażeby lekarstwo poskutkowało. Jeszcze żyją, ale o wpół do dwunastej pożegnają świat na zawsze... My pójdziemy dopiero o dwunastej, więc je zastaniemy już martwemi.
 — Przeczekamy tutaj tę godzinę?
 — Nie, ruszamy zaraz... Potrzeba wcześniej trochę stanąć ma miejscu... potrzeba się dobrze rozpatrzeć i przedsięwziąć środki ostrożności...
 — Jak chcesz... — odpowiedział pobielacz.
 — Latarkę masz?...
 — Jest.
 — A nóż?..
 — W kieszeni...
 — A kule?...
 — Są tu w tym worku... O! ja nie zapomnę o niczem!... — No mała, wyprowadzamy się — dalej moja córko, i tylko ruszaj się prędzej trochę.
 Dziecko podniosło się w milczeniu.
 Pobielacz wziął w lewą rękę małą krytą latarkę pomalowaną na czarno.
 Na plecy zarzucił długi worek płócienny wypchany różnemi rzeczami.
 Otworzył drzwi chaty a zgasiwszy świecę, wyszedł naprzód... mała dziewczynka z Pictoupain udali się za nim.
 Wszystko troje skierowali się zaraz na lewo i w pośród głębokiej ciemno-