Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No245 part9.png

 Rzeczywiście, człowiek rozciągnięty na murawie, miał pozór zupełnie trupi.
 Czerwona twarz stawała się coraz ciemniejszą,
 Usta były sine — oczy szeroko otwarte, na wierzch wysadzone i krwią zabiegłe.
 Język wyszedł z ust. Wiadomo powszechnie, że nie ma nic wstrętniejszego nad widok wisielca; a ten o którym mowa — z pewnością nie stanowił wyjątku.
 Młody człowiek przypatrując mu się bliżej, uczuł ogromną odrazę.
 — Sapristi! — rzekł — cóż to za szkaradne stworzenie! Kiedy się ma nieszczęście posiadać podobną głowę na karku i kiedy trzeba podobną twarz pokazywać niezadowolonym z tego oczom współczesnych, to doprawdy daleko lepiej powiesić się i raz skończyć.
 Pomimo tych refleksyj niezbyt pochlebnych dla wisielca, mieszkaniec ulicy du Rocher, krzątał się koło nieznajomego, jak gdyby iskierka życia tlała w nim jeszcze.
 Najprzód rozwiązał mu węzeł zaciśnięty na szyj...
 Skoro to uczynił, siny odcień twarzy pobladł trochę, jak gdyby przerwana na chwilę cyrkulacya krwi, wróciła na nowo.