Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No243 part3.png

najprędzej, radzibyśmy nie zatrzymywać się tu wcale.
 Niestety, treść naszego opowiadania nie pozwala nam na to.
 Poruszmy więc ciężki młot, niech uderzy o blachę żelaznę, popchnijmy drzwi niby stary puklerz galski najeżone gwoździami, przestąpmy próg tajemniczy i... wejdźmy nie bez pewnej odrazy na korytarz wązki, długi a tak ciemny, że wśród dnia trzeba się posuwać po omacku opierając o ściany.
 Atmosferę napełniają wyziewy najobrzydliwsze.
 Zdaje ci się żeś się znalazł w menażeryi i oddychasz powietrzem zwierząt dzikich.
 Uczuwasz zawrót głowy.
 W końcu tego lochu obrzydłego, natrafiasz na spróchniałe schody drewniane — uginające się pod nogami.
 Na wysokości pierwszego piętra znajduje się izba albo raczej nisza odźwiernego.
 Zatkajmy nos chustką i przejdźmy około tej niszy co prędzej, podążając odważnie na piętro najwyższe.
 Lepkich ścian dotykać się broń Boże.
 Ponad szóstem piętrem schody urywają się nagle.
 Zastępuje je drabina.