Strona:Lalki by JI Kraszewski from Tygodnik Mód i Powieści Y1874 No16 part3.png

ry ledwie otrzymał pozwolenie pożegnania dawnego towarzysza.
 — Jakto? jedziecie zaraz? zapytał Adolf.
 — Każą mi — muszę.
 — No! i znowu lat dziesięć widzieć się nie będziemy.
 — Być może.
 Ścisnęli się za ręce.
 — Doktorze, odezwał się Nieczujski, powiem ci szczerze, żal mi cię, grasz rolę dworaka, z którą ci ciężko i która cię do niczego nie doprowadzi. Wolałbym żebyś, w małem miasteczku biedę klepał, dorabiając się uznania i klienteli.
 — Być może iż na tem skończę, szepnął Pęklewski.
 — Aleś od tego zacząć był powinien, zakończy Nieczujski i uściskał go. Życzę szczęścia.
 Już u progu schwycił go jeszcze.
 — Jeśli ci się zręczność trafi, dorzucił, spełnij obowiązek i odradzaj staremu aby ich nie żenił. Niewymownie mi tej kobiety żal, którą ten człowiek pociągnie w swój świat i moralnie zabije.
 Uwolnił się Pęklewski nie dawszy odpowiedzi.
 W pół godziny potem ekwipaż hrabiego wyruszał z przed ganku. Herma patrząc oknem, odezwała się.
 — A! gdyby raczył nie wracać!!
 Lola z głową spuszczoną nad książką westchnęła tylko.
 Do dnia wyruszyła Baronówna, uprosiwszy z sobą kapitanowę, która jej towarzyszyła. Nieczujski przyszedł się pożegnać do powozu. Na widok jego Lola wydobyła rękę, by mu ją podać.
 — Panie Adolfie, zawołała cicho, nie opuszczaj mnie pan... siedź! Proszę nie myśl o wyjeździe póki się moje losy nie rozstrzygną. W panu czuję jakąś męzką nad sobą opiekę.
 Konie ruszyły, Adolf długo zamyślony pozostał, zawrócił się potem i poszedł do swych książek do oficyny.
 Herma, która się nudziła gdy jej kilka tylko godzin sam na sam z sobą zostać przyszło, nie wiedziała co począć. Czytała, grała, patrzała w okna, ziewała, gniewała się, drzemała, a gdy pora obiadowa zbliżać się zaczęła, posłała bez ceremonii po pana Adolfa który nadszedł.
 — Pan jesteś niegrzeczny, przywitała go od progu. Wiesz ja jestem samiuteńka jedna skazana na nudy i niedomyśliłeś się przyjść mnie bawić.
 — Ale bo widzi pani, ja i zabawny nie jestem i bawić nie umiem..
 — To trochę prawda, ale byś się nauczył, jakbym panu dała kilka lekcyi Pan jesteś dziwny człowiek, dodała Herma, pan jesteś bardzo dziwny.
 — W czem?
 — We wszystkiem... Grasz, choć młody, rolę sensata, dobrowolnie się czynisz nieznośnym.
 — Nie jestem tu w swoim żywiole, odparł Nieczujski, niech mi pani wierzy, iż właśnie żadnej roli grać nie umiem i nie gram. Jestem całe życie tym nudnym człowiekiem, jakim mnie pan Bóg stworzył.
 Spojrzała nań Herma dziwnie.
 — No, nie powiem żebyś pan był nudnym, ale excentrycznym. Trochę więcej salonowej politury by nie zawadziło...
 — Tej już nie nabędę, rozśmiał się Nieczujski, a w towarzystwie w jakiem żyję zwykle i do którego wrócę prędko, ona mi niepotrzebna.
 Herma podparła się na ręku i zadumała.
 — Wiesz pan, rzekła cicho, kto inny na jego miejscu, umiałby korzystać z tak dziwnego składu okoliczności.
 — Dla nabycia politury? spytał Adolf.
 — A! nie! niecierpliwie nóżką tupiąc dodała Herma. Jak to? więc pan jesteś ślepym?