Dworek szlachecki w Uściu nad Bugiem, własność pana Chorążego Zacharjasza Zebrzydowskiego, śmiało się mógł liczyć do najpiękniejszych wzorów siedzib starych, przy prostocie dawnej pełnych wdzięków niewyszukanego, naturalnego, chociaż się tu żadne nowsze pojęcie warunków piękności i dobrego smaku ani przyozdabiania siedlisk wiejskich nie wcisnęło. Sam dom stał pewnie od półtora wieku nie tknięty, ale go pierwszy właściciel z takiem staraniem o trwałość budował, z takim materjałów doborem i obrachunkiem, że na nim przeżytych lat wcale znać nie było oprócz że miał wybitniejszy charakter stary, którego żadne naśladowanie nie nadaje.
Wzniesiony na podmurowaniu, ze swym dachem ogromnym, gankiem poważnym i rzeźbami drewianemi u słupów, lepiej się wydawał od nie jednego pałacu.
Za tło służył mu sad i drzewa rozrosłe, a jak kokosz pod skrzydły tulić się zdawały porządnie rozłożone do koła budowle gospodarskie. Wioseczka należąca do Uścia była niewielka, ale i na niej też gospodarza dobrego i troskliwego o byt włościan poznać było łatwo.
Śmiało się tu jakoś wszystko uśmiechem powagi, uroczystości jakiejś pełnym, rzekłbyś pobożnym i uświęconym. Nie inaczej by pewnie wyglądał dwór szlachcica w panu Podstolim Krasickiego. I patrząc na Uście zdala, każdy doznawał tego wrażenia, jakie wywiera widok miły spokojnego cichego szczęścia.
