Strona:KsiegaPamiatkowaMiastaPoznania212.jpg

sprawy miejskie bez wstrząsów przez niebezpieczne czasy przejściowe. W latach 1919 do 1921 przeważa praca organizacyjna, tem więcej, że warunki powojenne narzucały szereg specjalnych czynności administracyjnych (aprowizacja, opieka wojenna, przydział mieszkań, rozjemstwo mieszkaniowe). Spolszczenie administracji przeszło dość składnie — mimo braku przygotowanych do służby komunalnej pracowników. Ponad poziom zwykły wysunęły się dwie sprawy: ufundowanie opery polskiej w Teatrze Wielkim (1919) i stworzenie Targów Poznańskich (1921). Od r. 1922 wysunął się na plan pierwszy gospodarczy punkt widzenia w działalności samorządu miasta Poznania, a równocześnie dostrajały się zainteresowania do wszechstronnych potrzeb miejskich, praca miejska bardzo więc wcześnie objęła całokształt zagadnień mniejwięcej równomiernie, z tą tylko różnicą, że działy gospodarcze nabrały szczególnego znaczenia.
 Pierwszym prezydentem Poznania za czasów polskich był śp. Jarogniew Drwęski, ustanowiony nadburmistrzem dnia 11. listopada 1918 przez radę żołniersko-robotniczą, wybrany przez radę miejską 17. kwietnia 1919 i następnie ustanowiony jako prezydent miasta. W ciągu r. 1919 spolszczył się magistrat. Prezydent Drwęski umarł dnia 14. września 1921. W przerwie sprawował obowiązki prezydenta wiceprezydent miasta Dr. Mikołaj Kiedacz. Dnia 26. kwietnia 1922 objął urzędowanie drugi prezydent nowoczesnego Poznania Cyryl Ratajski, czynny dotychczas. W końcu 1924 i w pierwszem półroczu 1925 r. sprawował prezydent Ratajski urząd ministra spraw wewnętrznych; zastępował go w rządach miejskich wiceprezydent Dr. Kiedacz.
 W niedługim szeregu lat zmarli z pośród członków magistratu śp.: prezydent Drwęski, radca Andrzej Kaźmierczak, radca Ludwik Frankiewicz i radca Augustyn Drozdowicz.
 Księga niniejsza przedstawia owoce dziesięcioletnich trudów zarządu miasta i urzędów miejskich w poszczególnych dziedzinach, całość pracy wynika z przyczynków szczegółowych. Dla ogólnej tylko orientacji szkicujemy tutaj niektóre ważne poczynania i przedsięwzięcia. Z początkiem r. 1925 wcielono do miasta gminy podmiejskie Głównę, Komandorję, Rataje, Starołękę Małą, Dębiec, Winiary i obszar dworski Naramowice, umożliwiając w tej drodze racjonalną rozbudowę miasta i zabudowę przedmieść; dalej idące żądania miasta odroczono, choć nieodzowną np. rzeczą jest wcielenie obszaru dworskiego Sołacza. Rozszerzono w tej drodze terytorium miasta w dwójnasób, z 3566 hektarów na 6738 ha. Główna, Rataje, Starołęka i Dębiec otrzymały niezbędne środki komunikacyjne: sieć urządzeń użyteczności publicznej objęła prawie wszystkie przedmieścia. Starostwo Grodzkie wcielone zostało do gminy, podobnie fizykat na miasto Poznań złączony zo-