Strona:Janusz Korczak - Pedagogika żartobliwa.djvu/64

 — No. — Z tatusiem. — Bo tatuś...
 — Ale może ty już nie chcesz rozmawiać? — Już nawet ziewasz. — Może zmęczyłaś się i chcesz iść bawić się z dziećmi?
 — Mam takie zmartwienie, że nikt nie wie na świecie. Nie mama, nie tatuś: nawet lalce nie mówiłam. Ale tobie powiem.
 — Nie mów lepiej. Ściany mają uszy.
 — Głupstwa pleciesz. — Nieładnie mówić: pleciesz. Do dzieci wolno: pleciesz; ale do mamusi i do pana niegrzecznie. — A oni mówią: „idź sobie, idź sobie, mała, nie będziesz się z nami bawiła, bo jesteś mała. Ty nie umiesz, ty mała“. — Ona powiedziała: „zaraz zrobisz w majtki“. — Nie wstydziła się, że ja się wstydzę. I przy wszystkich. — A ja — duża pannica. Jabym chciałam być lalką, bo lalka zawsze nigdy sucha (westchnienie). — A ty chrapiesz i nie czujesz, bo śpisz. A ja także nie czuję... — Co ty piszesz?
 — Zaraz ci powiem. Jeżeli usłyszę coś ważnego, zapisuję, żeby pamiętać.
 — Przeczytaj.
 — Dobrze: — „jabym chciałam być lalką, bo lalka zawsze sucha. — A ty chrapiesz i nie czujesz, bo śpisz. A ja także nie czuję“.
 — Tak. — To ważne?
 — Bardzo. — Raz jeden chłopiec chciał chodzić w sukience. Ty wczoraj wieczorem awanturę, że nie chcesz się myć, a on rano nie chciał się ubierać. A jego mamusia myślała, że kompleks. Więc powiedział