Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No253 p4 col3.png

 — Panbyś to uczynił?... — wykrzyknęła przerażona.
 — Uczynię bez wahania — odrzekł hrabia.
 — Toby zbrodnią było jednakże.
 — Wiem o tem dobrze.
 — I to ja popchnęłabym pana do niej?...
 — Cóż to panią może obchodzić? Żeby mnie przywiązać do życia, wystarczało jedno słowo, któregoś mi pani odmówiła!...
 — Niesprawiedliwyś pan i okrutny!... Jeżeli odpycham to wielkie szczęście, jakie mi ofiarujesz, to dla pana... jedynie.
 — Czcze to słowa, szanowna pani.
 — Nie wierzysz mi pan?...
 — Nie wierzę!...
 — Jakże mam panu dowieść mojej szczerości?...
 — Nie sil się pani na to...
 — Co mam zrobić, Boże? Co mam zrobić?...
 — Pozwolić mi umrzeć spokojnie... Żegnam panią... Bądź szczęśliwą, oto ostatnie życzenie moje.
 Lionel zawrócił ku drzwiom.
 Walentyna rzuciła się, żeby go zatrzymać.
 — Odchodzisz pan!... — krzyknęła.
 — Odchodzę... Wypowiedzieliśmy już sobie wszystko... pilno mi skończyć ze sobą.
 — Lionelu... — szepnęła młodu kobieta, głosem, zaledwie dosłyszanym...
 — Pani?
 — Pozostań... błagam cię...