Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No246 p3 col1.png

razie, gdybyśmy własnoręcznie musieli przeprowadzić operacyę... Niech nam pan wierzy, panie hrabio...
 — Śmielibyście dotknąć mnie zatem? — zawołał Angelis.
 — O! z jakim gustem jeszcze!
 — Nikczemni! — syknął pomerańczyk przez zęby. — Nikczemni! sądzę, że mam prawo do obrony osobistej, a zobaczymy, kto będzie śmiał się ostatni!...
 Jednocześnie z szybkością błyskawicy, wyciągnął rewolwer z kieszeni i wystrzelił najprzód do Karola Laurent a potem do Hermana.
 Pierwsza kula drasnęła lekko w ramię fałszerza, druga obcięła pukiel włosów Voglowi.
 — A, zbrodniarzu!... — mruknął Laurent, w przystępie wściekłości. — Co to, jak psów wściekłych nas traktujesz? Przerachowałeś się, mój panie! Ognia, Hermanie!
 Cztery wystrzały rozległy się jednocześnie.
 Pomerańczyk ugodzony w głowę, nie wydał ani krzyku ani westchnienia.
 Wypuścił broń z ręki, runął na wznak jak długi i skonał.
 Jedna z kul mózg mu przeszyła.
 Vogel cofnął się przerażony.
 — Nie żyje! — jęknął głucho. — Nie żyje!... Zabiliśmy człowieka!...
 — Co się czulisz, do stu katów! — krzyknął fałszerz. — Zdechł, a my żyjemy; ale nie jego to przecie zasługa, że żyjemy!... Mam ołów w ramieniu z jego łaski, a gdyby był zmierzył o parę mili-