Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No245 p2 col3.png

 Najprzód doleciał go turkot zbliżającego się szybko powozu, następnie zamigotały dwie latarnie z po za pierwszego domu przy drodze, wkrótce przysunęły się nieco i stanęły na miejscu o jakie dwieście metrów od posiadłości pana Rocha.
 Vogel usłyszał zamykanie drzwi pojazdu, odgłos kroków męzkich na kamienistej drodze.
 — Oni! — pomyślał — Karol Laurent dotrzymał słowa. Dobrze, że nie odjechałem.
 Po tym krótkim monologu, powrócił do ogrodu i skrył się po za kupę cegieł, leżących pod drzewami.
 Dwaj mężczyźni szli prędko, nic nie mówiąc do siebie.
 Przybyli do muru ogrodzenia.
 Pseudo-Lorbac przystanął.
 — Jesteśmy na miejscu, kochany hrabio — rzekł półgłosem, kładąc rękę na klamce bramy, która się zaraz otworzyła. — Znam dobrze miejscowość. — Chodź, hrabio, za mną, będę ci przewodnikiem.
 Niecny fałszerz i pomerańczyk weszli do ogrodu.
 — Ciemno jak w piekle — odezwał się wspólnik Vogla — trafimy jednak z łatwością, idąc prosto przed siebie.
 Herman zamknął kratę.
 Żelazo zgrzytnęło, klucz się w zamku obrócił.
 Angelis rzucił okiem po za siebie.
 — Jest ktoś za nami widocznie! — powiedział.
 — Tak... ogrodnik — odparł Laurent. —