Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No236 p1 col3.png

nych — odparł Herman — o tych, co cię najwięcej zdobią.
 — Któreż to?
 — Piękność twoja niezrównana, i otwartość zachwycająca, odurzająca, że się tak wyrażę.
 Ada się rozśmiała.
 — To pewna, że jestem ładną — rzekła — i daleko mniej fałszywą niż moje koleżanki, kłamiące, licho wie dla czego.
 — Z tobą, moja kochana — ciągnął kasyer — człowiek wie przynajmniej od razu, czego ma się spodziewać... Nie ukrywasz przed dobrymi przyjaciołmi, że siedzisz w długach po uszy... i masz racyę, że pokładasz w nich zaufanie, pierwszem bowiem ich staraniem będzie naprawić niesprawiedliwość losu względem ciebie i wydobyć cię z położenia, nieodpowiedniego ani twoim zaletom, ani piękności twojej...
 — Zrobiłbyś to, baronie?... — zawołała Ada.
 — Dla tego tylko przyszedłem.
 — Wiedziałeś zatem, że jestem w kłopotach?
 — Doskonale.
 — Kto ci powiedział?
 — Policya moja.
 — I znów pchniesz mnie na pełne morze?
 — Bezzwłocznie.
 — Doprawdy?
 — Jak jestem baronem de Precy.
 — Jesteś więc czarodziejem... mam wielką ochotę uściskać cię za to.
 — Pozwalam na to zachcenie.