Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No220 p4 col2.png

 — Tak, pan de Rochegude... przyjdzie do nas, wszak prawda?
 Walentyna spuściła główkę i milczała.
 Insynuacye kasyera zrobiły swoje.
 Powątpiewanie i nieufność zaczęły kiełkować w duszy sieroty.
 Herman Vogel bardzo był zręcznym...
 Powóz najęty na godziny, oczekiwał na ulicy Mozarta, w blizkości bramy.
 Wsiadł i kazał się zawieźć na bulwar Clichy.
 — Tam, zkąd przyjechaliśmy? — zawołał stangret, klnąc, co się zmieści. — A do kroć tysięcy dyabłów! a to przyjemna droga!... Jeżeli Koko, biedne bydlę, nie padniesz na drodze, to prawdziwy cud będzie!... Wio, Koko wio!...
 Powóz potoczył się, a niefortunna Koko, poczuwszy bat, truchtem się puściła.
 Vogel, zadowolony z rzucenia ziarna nieufności w serce Walentyny, pobiegł wesoło po schodach do mieszkania Karola Laurent.
 — Właśnie co tylko skończyłem — oświadczył pseudo-hrabia Lorbac, otwierając drzwi kamratowi i wprowadzając go do pokoju, w którym mieściły się wszystkie przybory fałszerza — zdaje mi się, że będziesz zadowolony. — Na honor udało mi się pieścidełko!...
 — Zobaczymy — odrzekł kasyer.
 Karol Laurent podał mu ćwiartkę papieru, jak atłas gładkiego, na którym krótki liścik, ułożony przez panów Roch, Fumel i Hermana, skopiowany był najśliczniejszem pismem kobiecem, jakie sobie tylko wyimaginować można.