Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No220 p4 col1.png

żeli ten, w którym całą moję ufność złożyłam, oszukuje mnie tylko!...
 Ukryła twarzyczkę w dłoniach i czuła, że niepokój w boleść się zamienia.
 Klaruńcia ździwiona, wdrapała się na kolana siostry, chwyciła za szyję i całując czule, szeptała:
 — Masz zmartwienie, siostrzyczko?...
 — Nie, kochanko — odpowiedziała Walentyna, odsłaniając buzię, aby się uśmiechnąć do dziecka.
 — Nie zwodzisz mnie?
 — Nie, aniołku...
 — A czegoż tak smutno wyglądasz?
 — Bo niechcący zmartwiłam kogoś, który na to nie zasłużył.
 — Czy pana Hermana Vogla?
 — Tak...
 — Słyszałam, że zabroniłaś mu przychodzić do nas... i
 — Tak, kochanko, zrobiłam.
 — Nie przyjdzie tu już zatem więcej?
 — Nie przyjdzie, aniołku.
 — O! jak to dobrze! — zawołała dziecko.
 — Dla czego?
 — Nie lubię pana Vogla.
 — Przecież ci nic złego nie zrobił.
 — Prawda, ale cóż chcesz, nie mogę cię przekonać... Boję się jego wzroku... Tego drugiego to bardzo lubię... Tego, co był wczoraj, pamiętasz... co takie ma ładne wąsy i tak się ślicznie nazywa...
 — Pan de Rochegude — szepnęła Walentyna.