Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No204 p2 col3.png

Maurycy zachwiał się; bladość zielonawa rozlała, się na jego twarzy.
 Brzydki z natury, stał się teraz ohydnym prawdziwie.
 — Leon? — powtórzył z wściekłością. — Ten wykolejony szlachcic, ten komisant na moim żołdzie!... ten niegodziwiec, co jedząc mój chleb, bałamuci siostrę moję!... O! tego już za wiele, to woła o pomstę do nieba!... Wypędzę intryganta! Wyrzucę na bruk nędznika!... Ani chwili nie zostanie pod moim dachem, wypędzę jak złodzieja, który mnie okrada, a potem wyszydza jeszcze.
 Maurycy rzucił się do drzwi.
 Klotylda go uprzedziła.
 Stanęła na progu zimna, zdecydowana, z rękami założonemi i błyskawicą w oczach.
 — Puszczaj mnie! — wrzasnął Maurycy.
 — Nie! — odpowiedziała dziewczyna, powiedz najpierw, co zamyślasz...
 — Dobrze, powiem ci w tej chwili!... Chcę skończyć jak najprędzej z tym panem!...
 — Mówiłeś, że wypędzisz Leona?
 — Mówiłem, i tak zrobię...
 — Nie radzę ci!...
 — Któż mi zabroni?
 — Ja.
 Maurycy wzuszył ramionami wołając:
 — Zapominasz, że ja tu panem!...
 „— Przeciwnie, pamiętam, że ty panem, a ja panią tu jestem! Dom jest moim, tak samo jak twoim, nie służy ci żadne prawo pierwszeństwa. Mamy władzę zupełnie równą, mój bracie. Leon