Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No136 p4 col1.jpg

 — Ani krzyku, ani poruszenia, ani słówka, don Moralesie, inaczej jesteś zgubionym, uprzedzam cię!...
 Jednocześnie kareta ruszyła całym pędem.
 Morales osłupiały, wsunął się w róg i przez kilka sekund siedział jak nieżywy.
 Po trochu przyszedł jednakże do siebie, a że zimna lufa pistoletu nie dotykała już jego skroni, ośmielił się przemówić:
 — Na Boga, gdzie mnie wieziecie?...
 — Zobaczysz!... odrzekł głos ponury.
 — Co zamierzacie ze mną zrobić?...
 — Nie długo dowiesz się o tem.
 — Czy to o mój woreczek wam chodzi?... Mam pełne kieszenie złota, bierzcie je... oddaje wam wszystko z całego serca... ciągnął cygan.
 Głośny, ironiczny śmiech był mu na to odpowiedzią.
 — Niestety! Niestety!... więc to moje życie jest zagrożone!... Przez litość... zmiłujcie się nademną... nie zabijajcie mnie!... Nie zrobiłem wam nic złego... nikomu nie zawiniłem!...
 — Milcz, nędzniku!... odrzekł głos z takim nakazującym akcentem, że Morales zatrząsł się jak w febrze i nie był zdolny roztworzyć zębów zaciśniętych.
 Kareta stanęła, otworzono drzwiczki i ten sam głos powiedział:
 — Wysiadaj, don Moralesie, i pamiętaj, że jesteś straconym, gdybyś usiłował uciekać!...
 Słowa te były zbyteczne.