Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No125 p3 col3.jpg

przód po wązkich, ciemnych schodach, prowadzących do długiej, sklepionej galeryi, za nim weszli dyrektor i malarz.
 Po prawej stronie tej galeryj, znajdowały się w odstępach małe nisze po ośm stóp szerokości, a najwyżej po sześć stóp wysokości.
 Gęste kraty żelazne, nieprawdopodobnej grubości, zamykały te nory, do których wchodziło się z korytarza z tyłu wiodącego.
 Na kamiennej podłodze nisz, leżały pęki słomy.
 Były to cele!...
 Kilka było pustych.
 W głębi kilku innych znajdowały się nieszczęśliwe waryatki.
 Leżały na słomie zupełnie bezwładne, albo wystawały przyciskając czoła do krat żelaznych.
 Zaczęły wpatrywać się w przybyłych wzrokiem nieruchomym, szalonym, zaczęły wyprawiać najrozmaitsze grymasy i wygrażać pięściami.
 Parę z nich wstrząsało z taką siłą kratami, że zdawało się, iż je wywalą.
 Krzyki, które takie niemiłe wrażenie robiły na artyście, wzmagały się coraz bardziej.
 Wychodziły gdzieś z końca galeryi.
 Dyrektor zatrzymał się i powiedział do klucznika:
 — To numer 420 rozpoczyna już swoje?...
 — Tak panie dyrektorze.
 — Zawołaj no na Tabareau, to pan Doyen zobaczy, jak uspokajamy te szalone, zdolne najzdrowszego człowieka przyprawić o utratę rozumu.