A w myśli mówi, nie spuszczając oka
— Chrystusie Panie! o prawdziwy Boże
Takiém więc było twe oblicze święte!
Jam stał i wielbił onę miłość żywą
Tego, co jeszcze za życia, w zachwycie
Uczuł na ziemi, czém jest rajskie życie.
— O synu łaski! rzekł, szczęścia istoty
Nie poznasz, oczy trzymając spuszczone,
Na górne kręgi wzrok podnieś odważnie,
Aż tam gdzie ujrzysz na tronie królowę,
Któréj to państwo modli się poddane.
Podniósłem oczy i jako w zaraniu
Wschodnia część nieba najjaśniéj goreje,
Kiedym się z głębin wspinał jak na górę,
Na oddalonym niebios widzę krańcu
Przestrzeń największym gorejącą blaskiem.
I jak na ziemi świéci ta część nieba,
Na którą ma się wóz wytoczyć ony,
Co nim Faeton nie umiał kierować:
A płonie więcéj, kiedy ze stron obu
Światło przygasa — tu, znamię pokoju
Jaśniało w środku, a jasnością swoją
Ćmiło do koła wieńczące je blaski.
Z rozpostartemi skrzydłami aniołów
Więcéj tysiąca zwycięzko leciało,
Każdy z nich różny blaskiem i postawą.
I tak ujrzałem piękność, co jest świętych
Oczów weselem, jak aniołów śpiéwy
I ich radości witała z uśmiéchem.
Gdybym miał tyle słów ile obrazów
Myśl mieści moja, nieśmiałbym tknąć niemi
Najmniejszéj z owych rozkoszy nadziemi.
A Bernard kiedy ujrzał oczy moje
Wlepione, tkwiące w celu swéj miłości,
Zwrócił nań także źrenice gorące,
I moje przez to rozżarzył wejrzenie.
Pieśń przedostatnia cała poświęcona jest obrazowi téj Róży mistycznéj, na któréj liściach siedzą błogosławieni. Św. Bernard wskazuje z kolei i mianuje duchy niewiast i mężów. Beatrysę pomieścił poeta przy Racheli, Sarze, Rebece i Judycie. Tłumaczy mu on razem łaskę i przeznaczenie Boże, wedle dogmatu katolickiego. Cały ustęp ten niezmiernie żywo i plastycznie ukazuje nam niebios zastępy.
Nareście pieśń ostatnia, wieńcząca trylogiją, rozpoczyna się cudnie piękną modlitwą do Bogarodzicy:
Dziewico matko, córko twego syna,
Pokorą wyższa nad wszelkie stworzenie,
Wyroków wiecznych oznaczony końcu,
_094.jpg&oldid=1640240){kind=link}