Strona:Brzydkie kaczątko (Hans Christian Andersen) 006.jpg

wała się z innej skorupki, oznajmiając cienkim głosikiem, że żyje.
 — Pip, pip! — wołały wszystkie.
 — Kwa, kwa — odpowiedziała im poważnie matka, a maleństwa zaczęły jej głos naśladować, opowiadając sobie, co widzą dokoła, i rozglądając się na wszystkie strony.
 Matka pozwalała im mówić i patrzeć, ile im się podoba, bo kolor zielony bardzo zdrowy na oczy.
 — Ach, jaki ten świat duży — wołały kaczęta, wydobywając się z ciasnej skorupy i prostując z przyjemnością nóżki i skrzydełka.
 — Nie myślcie, że to cały świat widać z tego gniazda — rzekła matka — ho, ho! ciągnie on się ogromnie daleko, jeszcze za tym ogrodem, za łąką proboszcza, het, het! Ale nigdy tam nie byłam. — Czyście już wszystkie wyszły ze skorupek? — spytała, wstając. — Jeszcze nie! Największe ani myśli pęknąć. Ciekawam bardzo, jak długo będę na niem tu pokutowała! Przyznam się, że mam tego już zupełnie dosyć!
 I usiadła z gniewem na upartem jajku.
 — A cóż tam słychać u was, kochana sąsiadko? — spytała stara kaczka, która wybrała się wreszcie w odwiedziny do młodej matki.
 — Z jednem jajkiem mam kłopot, — ani myśli pęknąć, — a tak jestem zmęczona! Ale inne dzieci ślicznie się wykluły, — zdrowe, żwawe, żółciutkie, aż przyjemnie patrzeć, ładniejszych kacząt w życiu nie widziałam.
 — Pokażno mi to jajko, które pęknąć nie