W salonie Krywulta wystawił Antoni Piotrowski cykl nowych obrazów. Są to rzeczy w dwóch rodzajach, jakie uprawia ten artysta, jedne: bajeczne — mistyczne — drugie wprowadzają nas w świat realny — rzeczywisty. „Straszy sen“. Naga kobieta leży z dwoma niemowlętami duszonemi i magnetyzowanemi przez potworne węże — gady osobliwe... symboliczne!!
Szkoda, że artysta nazbyt realnie traktował te potwory; trochę więcej „stylu“ powiedziałbym, stylu „heraldycznego“ do tej sceny i myśli, najlepiej by wyrażało, symbolizowało idee autora. „Czarno-żółte“ kolory tych bestyi więcej należało podkreślić.
Jestto sprzeczność wizyi z realnością, symbol, satyra, wszystko to silniej dałoby się wyzyskać... tak przynajmniej jak łby wężów. A jezioro z tyłu, czy to Gopło?? „Zaczarowana królewna". W purpurze i koronie siedzi i złote włosy okryły jej piękne ramiona i czuje się w strasznej niewoli. To „idea królowa", bo ciągle tuż, tuż jakiś w promykach i mgłach zasnuty, straszliwy zwierz czyha na nią, i widać łapę okropną — niedźwiedzią...
Piotrowski jest przedewszystkiem rysownikiem, tam gdzie rysunek zupełnie wystarcza, jak naprzykład w obrazie „Wieczny odpoczynek", tam zupełnie sytuacya się tłomaczy od razu — to samo „Sprzedaż branek" — a znów „Ogniki", jeśli nie są illustracyą do pewnej legendy, muszą
