Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/078

potem rachunek zdać z niego. Jakom cię niegdy miłował, tak cię dziś żałuję. Czas jest kajać się, czas upamiętać, pora pokutować... Pomnij na to, a nie wątp o miłosierdziu Bożem.
 To gdy rzekł Kurosz, jakby we mgle się rozpłynął i z oczów mi zniknął. Światło w izbie zagasło, a ja dopiero teraz rzeczywiście powieki podniósłszy, przebudziłem się.
 Cóż chcesz, Sobocki, ze snem tym chodzę dzień cały, pozbyć się go nie mogąc. Widzę ciągle przed oczyma, słyszę głos jego.
 Sobocki, który z natężoną słuchał uwagą, nie rzekł nic zrazu.
 — Cóż o tem sądzić — odezwał się pomyśliwszy trochę. — Sen to jest jako drugi: sen mara, Pan Bóg wiara, o czem za dnia człowiek myśli, to mu nocą powraca mimowoli. Za duszę Kurosza mszęby odprawić.
 — On jej już nie potrzebuje — odparł Gamrat.
 — Albo... albo... — wtrącił Sobocki. — Ja to mam za ułudny sen zwykły.
 — A ja za widzenie prorocze — przerwał Gamrat. — Dwie lecie i para miesięcy... a potem...
 Spuścił głowę.
 — Za pół wieku grzechów, mało czasu na pokutę!
 — A! — zawołał Sobocki — nie jesteście więcej grzeszni nad innych, a Pan Bóg tym co