SJP:AKCENT
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
AKCENT, u. m. AKCENCIK, a. m. dem, przygłos czyli domiar w wymawianiu i znamię pisarskie na wyrażenie tego służące, der Accent, das Accentzeichen, der accentuirte Ton. Carn. et Vind. glasnik; Carn. kluka, Vind. klukka; Rag. nadslovak; Croat. zarez; Slov. Hlasuznak, zwukaznak, prizwuk, znamenko. U Kopczyńsk. znaczy przygłos różność wymawiania, przygłoska zaś znamię pisarskie. n. p. Polacy przgłosy swoie przygłoskami czyli znamionami do głosek dodanemi, malować przedsięwzięli. Kopcz. Gr. 3, 36. Wielu Polaków znayduie się, którzy w mowie przygłosów polskich ani wydadź, ani czyć mogą. ib. 37. Przygłoski czyli znamiona, tak nad samogłoskami, iak nad spólgloskami. ib. 36. W Perskim i Arabskim akcent przyiemny okrzywa grubość Tureckiéy mowy. Kłok. Turk. 40. Słowa ich fryzowane, akcent tchnie proporcyą muzyczną. Mon. 65. 521.
