SJP:ADORACYA
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ADORACYA, yi. f. Ross. обожанїе = modlenie się do kogo, die Anbetung. Cześć naypokornieysza, którą ludzie bogu wyrządzaią powierzchownym ułożeniem. Kras. Zb. 1, 32. Czynił głębokie adoracye, to iest, pokłonów czołem do ziemi tysiąc wybiiał, za każdą adoracyą, powtarzaiąc modlitwę... Sk. Zyw. ?, 210. § tr. czczenie, poważanie czyiéy osoby w naywyższym stopniu, ubóstwianie, die Anbetung, Verehrung. -- Adoracyi godny, Ross. поклонятельный, поклоняемый, anbetungswürdig pokłonny. ADORATOR, a. m. Eccl. et Ross. поклонникъ, обожатель; Vind. obmolnik, namolnik, der Anbeter. Czciciel i adorator iéy wdzięków. Teat. 30, d. 5. Fem. ADORATORKA, i. die Anbeterinn. ADOROWAC, ał, uie, Act. imp. - Ross. обожать; Vind. obmoliti, namoliti = modlić się, ze czcią się kłaniać, w naywyższym stopniu kogo czcić, pr. et tr. einen anbethen. Nigdy nie przestanę te adorować wdzięki. Zab. 14, 143. Była od wszystkich ledwie nieadorowana. Zab. 9, 182.
