SJP:ACH
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ACH! interj. Eccl. агъ! ахъ! Ross. ай! ухъ! охъ! Graec. αἲ! ἂ!, οἲ! Lat. ah! aha! Hebr. אחה, אח, Pers. ah, Germ. ach! ah! 1., wyraz zadziwienia, Ausdruck der Verwunderung. Zawołał z podziwieniem: ach Mości Panowie, iuż też to nadto! Zab. 3, 145. 2. Przlęknienia, des Schreckens. Zlęknie się która Jéymość, aż exklamacya iéy: ach! gwałtu! Mon. 74, 362. 3., radości, der Freude. Mego kochanego Dobrodzieia witam, ach iak mi się masz? Zab. 13, 295 4. Ządania, des Verlangens. Ach gdyby się owe czasy wróciły! L. 5., westchnienie żałosne, der Betrübniß. Slavon. ah, jao! Vind. ah! jomene, aube! Croat. ah, jaj! Slovac. ach, auweh! Sorab. sup. yaw! owya! Eccl. оле! Ger. ach! o wehe! biada! niestety! Płakał nad iego grobem: ach! ach! móy bracie. 1. Leop. 3, Reg. 13, 30. Ach! iak całe życie zgoła iest obrazem nędzy człeka. Zab. 15, 136. Ach! co czynisz słe dziecię, oyca opuściłeś! Groch. W. 16. Ach! ach! obacz się Polaku po szkodzie! Groch. Tr. A. 3. - Cum dativo - biada! wehe! Ach dniowi temu, niestetyż ziemi téy! Smot. Lam, 19. Ach nam! zgrzeszyliśmy. Sk Zyw. 1, 153. Ach mnie niestetyż niebodze! Otw. Ow. 295. *§ obsol: Ach cię mnie nędznéy, toć mię zwiódł. Wyś. Kat. 451. Ach cię mnie, żem przychodniem w tym kraiu. Budn. Ps. 120, 5. Groch. W. 2. § urągania = aha, wéy! spottend: ah! aha! Ach, Ach! który kazisz kościół, i trzeciego dnia go zaś buduiesz, ratuy siebie. 1. Leop. Math. 27, 40.
