Słownik etymologiczny języka polskiego/znamię
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
znamię, znamionko, znamionować; znamienity; prasłowiańskie urobienie od zna- (p. znać), jak brzemię od ber-, ‘nieść’, płomień od poł-, ‘płonąć’. Ogólne od psałterzów i Kazań świętokrzyskich; od 13. do 15. wieku jest i pierwotne znamionać (cerk. znamenati), częstsze niż znamionować: »znamionawszy ji pirścieniem« (‘naznaczywszy’), »imiona znamionana«, ‘naznaczone’; w biblji jest i znamionawa, ‘znaczy’ (znamionujesz w psałterzu).
