Słownik etymologiczny języka polskiego/zięć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zięć; prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo; cerk. zęt’, itd.; lit. żentas, łotew. z odmienną wokalizacją: znuots, jak ind. dżnāti-, ‘krewny’; grec. gnōtos, ‘krewny’; ind. dżanati, ‘rodzi’, dżanitar-, ‘rodzic’, awest. zāta-, ‘zrodzony’ (nowopers. zāda-, ‘syn’, w nazwach, zade, i po naszych romansach 18. wieku); grec. genesis, ‘początek’ (taż samogłoska co w zięć), genetēr, ‘rodzic’, gignomai (zdwojone), ‘rodzę się’; łac. gigno, ‘rodzę’, nātus (z gnatus), ‘rodzony’, gens, ‘szczep’, genitor, ‘rodzic’; goc. -kunds, ‘zrodzony’, niem. Kind, ‘dziecko’. Pień zupełnie odrębny od pnia dla znać.
