Słownik etymologiczny języka polskiego/zdrów
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zdrów, zdrowie, pozdrowić, zdrowotny, itd.; prasłowiańskie; cerk. sŭdrawije, od sŭdraw, rus. zdorow, pozdorowat’ sia (zdrawstwuj! cerkiewne); czes. zdráw, zdrawi. Postać pierwotna: dorw-, t.j. derw- (p. drzewo) z wokalizacją o, a co do przechodu znaczenia od ‘drzewa’ na ‘siłę, zdrowie’, por. wyżej zaderewisty, zaderewnić. I w innych językach od nazwy ‘drzewa’ pochodzą nazwy ‘siły’, np. ind. dāru-, ‘drzewo’, dārunas-, ‘twardy’, awest. drwu-, staropers. duruwa-, ‘zdrowy, silny’; łac. robur, ‘dąb’, robustus, ‘silny’; lit. drūtas, ‘silny’, por. z naszem drwa (niem. Treue, trauen, goc. trausti, ‘spółka, umowa’; stąd i dzisiejszy trust). Jest więc zdrowy niby zdrzewiały, por. zedrwieć, ‘zdrętwieć’. Obok zdrów są postaci z st-, rus. storow (Kroniki W. Nowogrodu), dolnołuż. strowy, nasze wyjątkowe strowie (w 15. wieku), Strowski.
