Słownik etymologiczny języka polskiego/zązel
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
zązel, ‘smycz’; »trzymając psa na zążelu«; prasłowo; od 15. wieku zapisywane; cerk. żężĭl’, ‘obroża’, serb. żeżel, ‘tyka, do której psa wiążą’, bułg. żegŭl, ‘zatyczka u jarzma’; u nas dziś tylko narzeczowe zązelić, ‘uprzykrzać się komu’. Nasze zązel jest więc »mazurskie«, zamiast *żążel, a to od pnia geng-, lit. żengiu, ‘kroczę’ (różnica co do gardłowej, tak jak w gęś a żansis, i i.), prażanga, ‘przekroczenie’; ind. dżānghā-, awest. zanga-, ‘kostka u nogi’; niem. Gang.
