Słownik etymologiczny języka polskiego/wokować
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wokować, ‘wołać’; wokalis, ‘samogłoska’ (u Seklucjana 1548 r.); wokabuła; wokabularz, wychodzący od 1537 r. w Krakowie (słowarzem z czeska przezywany); wokalista, ‘spiewak’; wokanda, ‘rejestr, lista’; rewokować, ‘odwoływać’; inwokacja; prowokacja; adwokat, itd.; wszystko od łac. vox, ‘głos’, vocare, vocalis, vocabulum, advocare. Od łac. adcocatus, przez niem. Vog(e)t, pochodzi i wójt, co od nas na Ruś przeszedł, a z wysokiego urzędu miejskiego spadł do wsi.
