Słownik etymologiczny języka polskiego/wiatr
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wiatr, wietrzny, wietrznik; przewietrzać; powietrze; »chorągiew powietrzna«, r. 1500, a z tego powietrznik, ‘flaga’; wiatrak. Prasłowo; cerk. wětr, itd.; na Litwie rodzaju żeńskiego: wētra, ‘burza’; od wē- (p. wiać) przyrostkiem -tro-. Ale wietrunek i wiatrunek, »znaki albo wietrunki kruszców«, z niem. Witterung, przeniesione na ciało (»wietrunek z ciała wychodzi«), a potem i na »wiatry«, w 16. wieku.
