Słownik etymologiczny języka polskiego/wiatr

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

wiatr, wietrzny, wietrznik; przewietrzać; powietrze; »chorągiew powietrzna«, r. 1500, a z tego powietrznik, ‘flaga’; wiatrak. Prasłowo; cerk. wětr, itd.; na Litwie rodzaju żeńskiego: wētra, ‘burza’; od wē- (p. wiać) przyrostkiem -tro-. Ale wietrunek i wiatrunek, »znaki albo wietrunki kruszców«, z niem. Witterung, przeniesione na ciało (»wietrunek z ciała wychodzi«), a potem i na »wiatry«, w 16. wieku.