Słownik etymologiczny języka polskiego/wiara
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wiara, wierny, wierność; wierzyć z licznemi złożeniami: do- (niedowiarek), po-, zawierzyć; sprzeniewierzać się; wierzytelny; wiernik; wiarołomca; wiarogodny; wiarka; wiarus (nowe słowo). Prasłowo; cerk. wěra, wěrowati, ‘wierzyć’, wěrĭn; brak zupełnie w lit.; łac. vērus, ‘prawdziwy’; niem. wahr (staroniem. wāra, ‘prawda’, ‘łaska’, por. Warężyn). Pierwotne znaczenie wiary, nie owo późniejsze (‘fides’), lecz jak w niem. i łac. ‘prawdziwy’, ocalało i u nas w czwartym przypadku: wierę (»na mą wierę«), w ogólnem do 17. wieku potwierdzaniu prawdziwości, prawdy, co pierwotne ie zachowało; od tego wierę czasownik wiarać, wiarować się, ‘zaklinać, że się mówi prawdę’.
