Słownik etymologiczny języka polskiego/wiór
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wiór, wiórnik; wiórzysko, dawniej wierzysko; ‘trzaska', ‘strużyna’; u wszystkich innych Słowian z i-: serb. iwer, słowień. iwěr, czes. (j)iwera, rus. iwiereń (bez i- tu i owdzie po narzeczach). Jakaż postać pierwotna? Nierzadkie są przykłady przydechowego i- (irej, iwołga), ależ przecie i polszczyźnie niebrak przykładów odpadania nagłosowego i- (glica, gra, mieć).
