Słownik etymologiczny języka polskiego/wdowa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wdowa (ludowe gdowa, od 16. wieku); wdowi, owdowieć, wdowiec (od wdowi, jak niemiec od niemy); prasłowo; tak samo i w tem samem znaczeniu u wszystkich Słowian; brak go w litewszczyźnie, odosobnione prus. widewū, ‘wdowa’, mogłoby być pożyczką od nas; ind. widhawā, łac. vidua, goc. widuwō, niem. Witwe; od przymiotnika ind. widhu-, grec. ēitheos, ‘nieżonaty’, łac. viduus, ‘osierocony, pozbawiony’. Byt pierwotny nie znał wcale wdowców; to pojęcie jest »chrześcijańskie«, późne; znał tylko wdowy i ich pożałowania godny los po utracie męża-pana, gdy je jak bydło dziedziczono czy przedawano, jeśli na stosie nie płonęły.
